De diakectpenning voor gedichten werd in 2020 toegekend aan:

Ans van Kessel:  Ik zó óuw zó gèer

(in het dialect van Vorstenbosch)

Ik zó óuw zó gèer

Ik zó óuw zó gèer nog unne keer

in’t vruuge lentelicht

dicht bê me wille vuujle

dè mooi gezicht wir

neeve men op ’t kusse

’t raom wijd oope en vuggelkes

op de vensterbank, gin aander

klanke dan’t hèldere fluite

ik wandel mî m’n vingers

drèij krullekes in oew haor

d’r hoeft gin woord gezit

zoo gónge we dur d’n tijd m’n lief

waor vein ik óuw nog óit terug

ge lópt aalt dur m’n denke

ik zuujk oew alle mèrges wir

um d’n dag te kunne beginne

en blijf, zólang ik leeve mag

óuw stillekes beminne.

De dialectpenning voor gedichten werd in 2018 toegekend aan:

Toe uurst - geschreven door Gerard Ulijn

Uurst,

toe uurst nog edder waar

ès uurst.

Toe al de daag

zondag waare.

Toe we nog

iederiejnkennig waare.

Toe ik nog

konthamers vong

èn kralle plukte,

keejk ik miejr vort

ès treujgouwt.

Mar nou mun toekomst

korter wùrt,

wooj ik in mun horses

miejr èn miejr treujk.

Want nou mun stèpkes

gòn striemele,

máán en vijn ik dètter

tusse de opgònde

èn de ondergònde zon

de wèrmte van uurst

èn nouw,

bekaare truufelt.

De dialectpenning voor gedichten werd in 2016 uitgereikt aan:

Trant - geschreven door Gerard Ulijn 

Smáárs vruug

ès mun oewge wakker worre,

en un lutske lòtter

ikke ááges,

dan ziek in de spiegel

dè menne rimpeltijd

ehvul in òrwege is,

dè veujl van oew tròòn

geplokke en in un vaas

vur ut ròòm zen gezet

geáájt en verwèrmt zen

tot un drùgte.

Mar dan schiemert de koffie,

dè bèkske bruine tròst

dè alles in zich hih

èn zonder te vròòge

ut antwoord gift.

Ik vat mijn krentje

onder munnen áárem,

de locht brèkt,

de mot trekt op,

de zon brèkt dur,

mun fiets zingt,

èn ik fluit,

krek ès de moor

die buurtkoffie lokt,

in onze trant

In deze categorie werd de dialectpenning 2014 toegekend aan:

Op dieje plek (vur Freke) (in het dialect van Dinther) - geschreven door Hans Lakwijk uit Heeswijk-Dinther

Zoès ge daor stoat, veur 't raom, mi de zon
gouwd spinnend van oew haor, zo bende krek
oew moeder, m'n dochter, zoès ze daor toen ston,

wochtend op laotter, krek op dieje plek.
Nog nie angeroakt dur wijer en buiten, dur regen
van verdriet, kouw van alleejn en alt' weind
tot sturrum, nooit 's rust en mistentèd tegen.
Groot worren gaot nie hèndig, lieve keind.

Mar ès ge nou ooit 's druppend van tranen
of kouw van blaauw gelopen en aolling onbegrepen
an't raom klopt, dan za'k oe binnenlaoten.

Ik zal zwijgend wijzen dur 't raom de laote zon,
zilverend in m'n haor, hoe ouw latter gaot wezen
men vruuger, krek op dieje plek, waor ik ston.

Ut bèèkske van Laorbeek (in het dialect van Beers) – geschreven door Leo Wagemans

Ik wéét ut nog zò goed

van d’n urste keer

dè ik heur heb ontmoet

daor béj dè stille bèèkske

daor heb ik mit ze gepraot

ovver koetjes en kèlfkes

vissen planten bloemen en zaod

daor béj dè stromend bèèkske

heb ze vâstgehaauwe en gekeke

dan hier dan daor

en dör heur haore gestreke

daor béj dè moi bèèkske

toen hè ze wa kleer uutgedaon

en al poeliënd in ut waoter

keek ze mien héél lieflijk aon

daor béj dè kromme bèèkske

ok hè ze mien gevraogd

in ut waoter te komme

mar dè he’k nie gewaogd

daor béj dè troebel bèèkske

stillekes is ze toen van mien weggegaon

en daor stond ik dan te kieke

ik docht wa he’k now toch gedaon

daor béj dè dampig bèèkske

lèst bin ik wèr is terug gegaon

en zag un spiegeling van heur gezicht

béj ut schiene van de Maon

daor in ut waoter van dè Laorbeeks bèèkske