De diakectpenning voor gedichten werd in 2020 toegekend aan:
Ans van Kessel: Ik zó óuw zó gèer
(in het dialect van Vorstenbosch)
Ik zó óuw zó gèer
Ik zó óuw zó gèer nog unne keer
in’t vruuge lentelicht
dicht bê me wille vuujle
dè mooi gezicht wir
neeve men op ’t kusse
’t raom wijd oope en vuggelkes
op de vensterbank, gin aander
klanke dan’t hèldere fluite
ik wandel mî m’n vingers
drèij krullekes in oew haor
d’r hoeft gin woord gezit
zoo gónge we dur d’n tijd m’n lief
waor vein ik óuw nog óit terug
ge lópt aalt dur m’n denke
ik zuujk oew alle mèrges wir
um d’n dag te kunne beginne
en blijf, zólang ik leeve mag
óuw stillekes beminne.
De dialectpenning voor gedichten werd in 2018 toegekend aan:
Toe uurst - geschreven door Gerard Ulijn
Uurst,
toe uurst nog edder waar
ès uurst.
Toe al de daag
zondag waare.
Toe we nog
iederiejnkennig waare.
Toe ik nog
konthamers vong
èn kralle plukte,
keejk ik miejr vort
ès treujgouwt.
Mar nou mun toekomst
korter wùrt,
wooj ik in mun horses
miejr èn miejr treujk.
Want nou mun stèpkes
gòn striemele,
máán en vijn ik dètter
tusse de opgònde
èn de ondergònde zon
de wèrmte van uurst
èn nouw,
bekaare truufelt.
De dialectpenning voor gedichten werd in 2016 uitgereikt aan:
Trant - geschreven door Gerard Ulijn
Smáárs vruug
ès mun oewge wakker worre,
en un lutske lòtter
ikke ááges,
dan ziek in de spiegel
dè menne rimpeltijd
ehvul in òrwege is,
dè veujl van oew tròòn
geplokke en in un vaas
vur ut ròòm zen gezet
geáájt en verwèrmt zen
tot un drùgte.
Mar dan schiemert de koffie,
dè bèkske bruine tròst
dè alles in zich hih
èn zonder te vròòge
ut antwoord gift.
Ik vat mijn krentje
onder munnen áárem,
de locht brèkt,
de mot trekt op,
de zon brèkt dur,
mun fiets zingt,
èn ik fluit,
krek ès de moor
die buurtkoffie lokt,
in onze trant
In deze categorie werd de dialectpenning 2014 toegekend aan:
Op dieje plek (vur Freke) (in het dialect van Dinther) - geschreven door Hans Lakwijk uit Heeswijk-Dinther
Zoès ge daor stoat, veur 't raom, mi de zon
gouwd spinnend van oew haor, zo bende krek
oew moeder, m'n dochter, zoès ze daor toen ston,
wochtend op laotter, krek op dieje plek.
Nog nie angeroakt dur wijer en buiten, dur regen
van verdriet, kouw van alleejn en alt' weind
tot sturrum, nooit 's rust en mistentèd tegen.
Groot worren gaot nie hèndig, lieve keind.
Mar ès ge nou ooit 's druppend van tranen
of kouw van blaauw gelopen en aolling onbegrepen
an't raom klopt, dan za'k oe binnenlaoten.
Ik zal zwijgend wijzen dur 't raom de laote zon,
zilverend in m'n haor, hoe ouw latter gaot wezen
men vruuger, krek op dieje plek, waor ik ston.
Ut bèèkske van Laorbeek (in het dialect van Beers) – geschreven door Leo Wagemans
Ik wéét ut nog zò goed
van d’n urste keer
dè ik heur heb ontmoet
daor béj dè stille bèèkske
daor heb ik mit ze gepraot
ovver koetjes en kèlfkes
vissen planten bloemen en zaod
daor béj dè stromend bèèkske
heb ze vâstgehaauwe en gekeke
dan hier dan daor
en dör heur haore gestreke
daor béj dè moi bèèkske
toen hè ze wa kleer uutgedaon
en al poeliënd in ut waoter
keek ze mien héél lieflijk aon
daor béj dè kromme bèèkske
ok hè ze mien gevraogd
in ut waoter te komme
mar dè he’k nie gewaogd
daor béj dè troebel bèèkske
stillekes is ze toen van mien weggegaon
en daor stond ik dan te kieke
ik docht wa he’k now toch gedaon
daor béj dè dampig bèèkske
lèst bin ik wèr is terug gegaon
en zag un spiegeling van heur gezicht
béj ut schiene van de Maon
daor in ut waoter van dè Laorbeeks bèèkske